ส่วนมากภาษาที่ใช้เขียนเพลง มาจากการอ่านวรรณกรรม ด้วยเบียร์ชอบอ่านอะไรที่สนุก ชอบนักดนตรีที่เขียนเพลงเป็นปรัชญา “ผมไม่คิดว่าตัวเองจะเขียนเพลงได้นะ คือตั้งแต่เล็กจนโตผมเขียนบทร้อยกรองร้อยแก้วไม่เป็นเลย ผมพูดได้อย่างเดียวว่าสิ่งที่พลิกชีวิตผมคือการเข้าเรียนมหาวิทยาลัย แล้วก็ไปทำงานกิจกรรม เจอวัฒนธรรมแสวงหา จึงหล่อหลอมให้เราต้องอ่านหนังสือ เข้าใจปัญหาสังคม ว่าต้องจัดการกับสังคมอย่างไร สรุปว่าวัตถุดิบของเพลงมาจากวรรณกรรม งานวิชาการซะส่วนใหญ่”
ไม่ว่าอยู่แห่งไหนดั่งเรามีสายใยผูกพัน
อารมณ์ตอนนี้ทำไมคิดถึงจัง อยากตะโกนคิดถึงจัง
**หมายเหตุ งานชิ้นนี้อุทิศแด่ วัฒน์ วรรลยางกูร นักเขียนรางวัลศรีบูรพา ผู้ไต่ชีวิตอยู่บนเส้นลวดแห่งเสรีภาพอย่างสง่างามมาโดยตลอด
เมื่อใจมีความรักจะไม่เกรงกลัวสิ่งใด
และเมื่อพวกเขาเดินทางผ่านช่วงขึ้นๆ ลงๆ ของชีวิต พวกเขาก็เข้าใจว่ามาตรวัดความสำเร็จที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่ความมั่งคั่งหรือสถานะ แต่อยู่ที่ความสัมพันธ์ที่พวกเขาเลี้ยงดูมา และผลกระทบที่พวกเขามีต่อชีวิตของคนรอบข้าง เพราะในโลกที่การเปลี่ยนแปลงคงที่เพียงอย่างเดียว ความเชื่อมโยงที่พวกเขาสร้างและความทรงจำที่พวกเขาแบ่งปันจะคงอยู่ต่อไปอีกนานหลังจากฝุ่นคลี่คลายและถนนหนทางว่างเปล่า
ห่างไกลยังเฝ้ารอใกล้กันฉันก็หวั่นไหว
แสดงความคิดเห็น ใส่ความเห็น ยกเลิกการตอบ
แต่หลังจากสืบเสาะไปได้สักพัก ลูเมี่ยน·ลีกลับค้นพบว่า
ความรู้สึกที่ห่างไกลมันเป็นเรื่องที่ฟังอาจดูแย่
ทุกสิ่งนั้นที่ได้เจอ คือความสุขฉัน ที่เฝ้ารอ
แต่ไม่ว่าในบทบาทไหน เขาก็พร้อมจะทำหน้าที่นั้นอย่างเต็มที่ที่สุด เหมือนว่าชีวิตได้ปักหมุดพันผูกกับเรื่องราวการต่อสู้อันยาวนาน จนกว่าจะพบพานสิ่งที่เรียกว่า ฝันอันห่างไกล เมโลดี้ไทย ‘คนเท่ากัน’
“มันเป็นถนนที่ไม่เปลี่ยนไปมากนัก เธอรู้สึกผูกพันกับถนนสายนี้เป็นพิเศษ มากกว่าถนนมากมายที่เธอเคยเดินทางผ่านมา เพราะมันเป็นทางกลับบ้านของเธอ”
ติดตามเรา Fb twitter นโยบายความเป็นส่วนตัว